Το διάστρεμμα της ποδοκνημικής άρθρωσης είναι από τους συχνότερους τραυματισμούς και κατέχει το 15% όλων των αθλητικών κακώσεων. Είναι ο τραυματισμός που προκύπτει όταν ο αστράγαλος διπλώνει ή στέφεται με τρόπο που ξεφεύγει από τα φυσιολογικά όρια της άρθρωσης. Αυτό υπερδιατείνει και τραυματίζει τους συνδέσμους που κρατάνε τον αστράγαλο σταθερό. Συμβαίνει συνήθως σε αθλητές που ασχολούνται με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις, σύγχρονο χορό και μπαλέτο τα οποία απαιτούν απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, άλματα και στροφές. Το έξω πλάγιο θυλακοσυνδεσμικό σύμπλεγμα της ποδοκνημικής υφίσταται συχνότερα κάκωση. Η θεραπεία διαφέρει ανάλογα με την σοβαρότητα του τραυματισμού και συνήθως απαιτείται ακτινογραφία ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχει κάταγμα οστού ή εξάρθρωση της πάσχουσας περιοχής.
Κατά την στιγμή ενός τέτοιου τραυματισμού ακούγεται ένας δυνατός ήχος και αν δεν προλάβουμε να περιορίσουμε άμεσα την αιματική κυκλοφορία, το οίδημα στην περιοχή είναι μεγάλο. Σύντομα περιορίζεται η λειτουργική ικανότητα του ασθενούς, συνοδεύεται με πόνο κατά την φόρτιση, αδυναμία στήριξης και φλεγμονή.
Η αποκατάσταση στο αρχικό οξύ στάδιο στοχεύει στην μείωση του οιδήματος και του πόνου (R.I.C.E Protocol). Δίνονται οδηγίες προστασίας επανατραυματισμού και κινητοποίησης της άρθρωσης. Σύντομα θα ακολουθηθεί ένα πρόγραμμα προοδευτικής φόρτισης της άρθρωσης βελτιώνοντας την λειτουργική ικανότητα του ασθενή. Ένα ποσοστό 30-40% εμφανίζουν χρόνιο πόνο και αστάθεια όταν δεν ακολουθούν πρόγραμμα αποκατάστασης μετά τον τραυματισμό. Τέλος η εκπαίδευση για πρόληψη και η αποφυγή επιβαρυντικών παραγόντων συνιστούν τα μέγιστα στην αντιμετώπιση μελλοντικής υποτροπής.