Μια φυσιολογική κατάσταση από την οποία μπορεί να περάσει ένα παιδί μεταξύ 2 – 3 ετών είναι να περπατά ή να στέκεται στα δάχτυλα και στο μπροστινό μέρος των πελμάτων του. Ένα ποσοστό όμως των παιδιών (7-24%) συνεχίζει να περπατά στις μύτες των ποδιών. Αν δεν υπάρχουν σοβαρές νευρολογικές διαταραχές όπως η ήπια εγκεφαλική παράλυση ή ο αυτισμός, η βάδιση αυτή ονομάζεται ιδιοπαθής και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ένα παιδί μπορεί να αναπτύξει αυτό το πρότυπο βάδισης, ωστόσο η έρευνα δεν μας έχει υποδείξει συγκεκριμένες αιτίες. Μία από αυτές μπορεί να είναι η χρήση περπατούρας γιατί αναγκάζει το παιδί να στηρίζεται παρατεταμένα στις μύτες των ποδιών του και έτσι πιθανόν να υιοθετεί αυτό το λανθασμένο πρότυπο στήριξης και μετέπειτα βάδισης.
Τα παιδιά αυτά ανταποκρίνονται συνήθως καλά στη Φυσικοθεραπεία η οποία περιλαμβάνει ασκήσεις χαλάρωσης και επιμήκυνσης του αχίλλειου τένοντα, ελαστική περίδεση (kinesio taping), χρήση ειδικών ορθωτικών στα παπούτσια των παιδιών, χρήση νυχτερινού νάρθηκα.
Η εκπαίδευση βάδισης και το πρόγραμμα ασκήσεων στο σπίτι είναι σημαντικό να είναι διασκεδαστικές και με την μορφή παιχνιδιού.
