Στους ασθενείς με νόσο Πάρκινσον το πρόβλημα ξεκινά από την ελάττωση της ντοπαμίνης σε μία περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται μέλαινα ουσία η οποία βρίσκεται στο δίκτυο βασικών γαγγλίων. Αυτό έχει ως συνέπεια άλλοι κόμβοι του εγκεφάλου με τους οποίους συνδέεται η συγκεκριμένη περιοχή να γίνονται υπερδραστήριοι.
Εμφανίζεται κυρίως με υπο-κινησία, σφίξιμο και δυσκαμψία των μυών και τρόμο των άκρων (τρέμουλο). Συνοδεύεται από συμπτώματα δευτέρου βαθμού όπως υπόταση, διαταραχές της ισορροπίας, σιελόρροια, ανοσμία και υπερέκκριση των σμηγματογόνων αδένων. Τα συμπτώματα αυτά δεν εμφανίζονται πάντα μαζί και συχνά γίνονται αντιληπτά από τον ασθενή και τους συγγενείς του χρόνια πριν διαγνωσθεί η νόσος.
Στάδια εξέλιξης της νόσου
- Τα συμπτώματα εμφανίζονται στη μία πλευρά του σώματος
- Τα συμπτώματα εκδηλώνονται και στις δύο πλευρές του σώματος
- Οι ασθενείς αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση της ισορροπίας τους
- Οι ασθενείς χρειάζονται βοήθεια για να περπατήσουν, ενώ τα υπόλοιπα συμπτώματα επιδεινώνονται
- Οι ασθενείς χρειάζονται αναπηρικό καροτσάκι
Η θεραπεία της νόσου επιτυγχάνεται με την ”εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση” δηλ. την εμφύτευση ηλεκτροδίων γνωστή διεθνώς με τον όρο D.B.S (Deep Brain Stimulation). Η μέθοδος αποτελεί μία συνδυασμένη νευροχειρουργική και νευροφυσιολογική θεραπευτική διέγερση, των εν τω βάθει ανατομικά εντοπισμένων εγκεφαλικών πυρήνων (βασικά γάγγλια), με την χειρουργική εμφύτευση ηλεκτροδίων υπό νευροφυσιολογικό έλεγχο. Βελτίωση των συμτωμάτων επιτυγχάνεται στο 50-70% των ασθενών.
Σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση έχει η Φυσικοθεραπεία που συντελεί σε μία πιο αυτόνομη ζωή. Κύριος στόχος είναι η διατήρηση της λειτουργικότητας των ασθενών μέσω επανεκμάθησης των φυσιολογικών προτύπων κίνησης, της ελαστικότητας των μυών και της αποκατάστασης της κινητικής συμπεριφοράς.
