Ο παγωμένος ώμος είναι μια ιδιοπαθής διάγνωση που εμφανίζεται χωρίς κάποια ξεκάθαρη αιτία. Στον γενικό πληθυσμό εμφανίζεται στο 3% και επηρεάζονται κυρίως οι γυναίκες στο 38% σε ηλικίες μεταξύ 40-60 ετών, με συνοδά χρόνια νοσήματα του διαβήτη και του θυρεοειδή. Κατά την λήψη του ιστορικού η κλινική εικόνα του ασθενή θα περιγράφει υποτροπές του ώμου στο παρελθόν (τενοντοπάθειες).
Στο αρχικό του στάδιο (ψύξεως) είναι σπάνιο να διαγνωσθεί απο τους κλινικούς γιατρούς, κατηγοριοποιείται συνήθως σαν τενοντίτιδα και έχει ύπουλη έναρξη. Η κλινική εικόνα του ασθενούς παρουσιάζεται με αδιάκοπο πόνο και με οξεία φλεγμονώδη αντίδραση. Στην φάση αυτή δημιουργείται μια πάχυνση στον αρθρικό θύλακα και συμφύσεις από πυκνό συνδετικό ιστό στην άρθρωση. Σταδιακά ο ώμος χάνει την λειτουργικότητα του και γίνεται δύσκαμπτος. Το δεύτερο στάδιο της απόψυξης μπορεί να κρατήσει μέχρι και 3 χρόνια. Στο στάδιο αυτό ο πόνος υποχωρεί σταδιακά αλλά η δυσκαμψία παραμένει. Τα αίτια του παγωμένου ώμου δεν είναι ακόμη γνωστά.
Αν στο αρχικό στάδιο ο κλινικός θεραπευτής είναι ικανός να αναγνωρίσει το πρόβλημα και διατηρήσει μια ελάχιστη κινητικότητα στην άρθρωση τότε σύντομα ο πόνος εξαλείφεται. Αυτό συμβαίνει γιατί με την κίνηση δεν επιτρέπουμε την συρίκνωση και την πάχυνση του ιστού στην άρθρωση. Αν λοιπόν τον παραμελήσουμε και κατηγοριοποιηθεί αργά, τότε η ζημία θα είναι τέτοια που η αποκατάσταση του ασθενούς θα αργήσει πολύ. Από τους ασθενείς που θα γίνουν καλά και δεν θα πονάνε πλέον, το 40%-50% θα έχει λειτουργικά ελλείματα στην άρθρωση του ώμου.
