Αν και για πολλές δεκαετίες ο όρος τενοντίτιδα χρησιμοποιούταν για να περιγράψει την ύπαρξη πόνου στον τένοντα, πρόσφατες έρευνες αποδεικνύουν πως σε χρόνιες καταστάσεις δεν υπάρχουν στοιχεία φλεγμονής. Ο νέος όρος τενοντοπάθεια υιοθετήθηκε για να περιγράψει την παθολογία του τένοντα, η οποία συνίσταται σε μικρορήξεις του κολλαγόνου τύπου Ι και αντικατάστασή του με τύπου ΙΙΙ, τυχαίο προσανατολισμό των νέων ινών και τέλος ύπαρξη νέων αγγείων και νευρικών απολήξεων μέσα στον τένοντα. Οι παρατηρούμενες νέες νευρικές απολήξεις πιθανόν να αποτελούν και την πηγή του πόνου του ασθενούς.
Οι τενοντοπάθειες συγκαταλέγονται στα σύνδρομα καταπόνησης ή υπέρχρησης. Υποφέρουν συνήθως άτομα που αθλούνται συστηματικά αλλά και άτομα τα οποία αύξησαν απότομα κάποια δραστηριότητα. Είναι αρκετά συχνοί τραυματισμοί, εντοπίζονται στις περιφερικές αρθρώσεις (κάτω άκρο, γόνατο, ώμος, αγκώνας) και εάν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως μπορεί να αποβούν μοιραίοι. Εκφυλιστικοί παράγοντες είναι η ηλικία, η υποξία, η ισχαιμία, το οξειδωτικό στρες, η υπερθερμία, οι επαναλαμβανόμενες φλεγμονές του οργανισμού, οι αντιβιώσεις κ.α. Ο διαβήτης και η ρευματοειδής αρθρίτιδα συνδέονται με την εμφάνισή τους. Μηχανικά ο τένοντας τείνει να γίνει επιρρεπής στην τενοντοπάθεια μετά από χρόνια φόρτιση, δίχως να προλάβει να αποκαταστήσει τους μικροτραυματισμούς που έχει προκαλέσει.
Ο διαγνωστικός υπέρηχος στις τενοντοπάθειες είναι η καταλληλότερη μέθοδος απεικόνισης για μια κλινική αξιολόγηση. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι εκχύσεις τοπικά με κορτικοστεροειδή θα πρέπει να αποφεύγονται μια και αποτελούν το σημαντικότερο προδιαθεσικό παράγοντα για ολική ρήξη του τένοντα εκεί όπου έγινε η έκχυση. Η θεραπευτική άσκηση αποτελεί μια από τις πιο συχνές μεθόδους διαχείρισης και αντιμετώπισης της τενοντοπάθειας. Ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει να είναι ειλικρινής όσον αφορά την πρόγνωση, καθώς γνωρίζουμε πως τα προβλήματα του τένοντα χρειάζονται χρόνο για να βελτιωθούν.
Οι τενοντοπάθειες είναι ένας πολύ συχνός τραυματισμός, ο οποίος μπορεί να έχει σημαντικό σντίκτυπο στη ζωή του ασθενή. Η εκπαίδευση, η διαχείρηση των φορτίων και η σταδιακή αύξηση της αντοχής του τένοντα στα φορτία της καθημερινότητας ή των αθλητικών δραστηριοτήτων, αποτελούν τον άξονα της αποκατάστασης των πάθησης. Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες οι προσαρμογές του τένοντα εξαρτώνται από το μέγεθος της προοδευτικής φόρτισης όσο προχωρά η αποκατάσταση του. Η υπομονή και επιμονή του ασθενή είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά της αποκατάστασης.
