Οι μυϊκές θλάσεις συμβαίνουν όταν σ’ ένα μυ εφαρμόζεται μεγαλύτερη τάση από αυτήν που μπορεί να ανεχθεί. Σαν γενικό κανόνα θα μπορούσαμε να πούμε ότι όσο πιο σοβαρός είναι ο πόνος, τόσο πιο εκτεταμένο είναι το τραύμα. Οι πιο συχνές θλάσεις είναι αυτές των μυών των κάτω άκρων και δεν υπάρχει διαφοροποίηση στα φύλα και στις ηλικίες. Ανάλογα με τον αριθμό των μυϊκών ινών που έχουν τραυματιστεί διακρίνονται σε 1ου, 2ου και 3ου βαθμού: α) Θλάσεις 1ου: μικρή ρήξη των μυϊκών στοιχείων, β) Θλάσεις 2ου: μερική ρήξη των μυϊκών στοιχείων, αλλά διατήρηση της συνέχειας του μυός, γ) Θλάσεις 3ου: πλήρης λύση της συνέχειας των μυϊκών ινών.
Αιτίες πρόκλησης του τραυματισμού είναι η απουσία προθέρμανσης πριν το τρέξιμο, οι μυϊκές ανισορροπίες, η αδυναμία του μυ λόγω προηγούμενου τραυματισμού με ελλειπή αποκατάσταση, η ανάπτυξη ουλώδους ανελαστικού ιστού στο σημείο προηγούμενης θλάσεως και η υπερφόρτωση του μυ.
Προφανώς τα συμπτώματα εξαρτώνται από τον βαθμό σοβαρότητας του τραυματισμού. Στην περίπτωση της μυϊκής θλάσης, η ρήξη των μυϊκών ινών συνοδεύεται από τη διαρροή αίματος που συσσωρεύεται στους ιστούς προκαλώντας αιμάτωμα. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος κατά την ανάπαυση που επιδεινώνεται κατά την φόρτιση του τραυματισμένου μυός και συνοδεύεται από λειτουργική ανικανότητα. Άλλα συμπτώματα είναι το πρήξιμο, η ευαισθησία και η αλλοίωση του χρώματος του δέρματος.
Η φυσική εξέταση αποτελεί το βασικό διαγνωστικό μέσο στις μυϊκές θλάσεις. Η χρήση του υπερηχογραφήματος και της μαγνητικής τομογραφίας βοηθούν κυρίως στον καθορισμό του μεγέθους του τραυματισμού.
Στην συντηριτική αντιμετώπιση ακολουθούνται οι αρχές του R.I.C.E Protocol (ακινητοποίηση- παγοθεραπεία-συμπίεση-ανύψωση). Η Φυσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην κινητοποίηση του αιματώματος, στον περιορισμό της φλεγμονώδους αντίδρασης και στην μείωση του πόνου.
Ο χρόνος αποκατάστασης εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό της θλάσης και περιλαμβάνει ασκήσεις βελτίωσης της ελαστικότητας, της δύναμης, της αντοχής και της ιδιοδεκτικότητας.
