Ο χρόνιος πόνος είναι μια δυσάρεστη, στρεσογόνα εμπειρία στο σώμα και επηρεάζει δραματικά την ψυχολογία αλλά και την γενικότερη ποιότητα ζωής του ασθενούς. Ένας στους πέντε ανθρώπους αντιμετωπίζουν χρόνιο πόνο με ψυχολογική επιβάρυνση η οποία δεν τους επιτρέπει να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Ανάλογα με τους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς δημιουργίας του, ο πόνος διακρίνεται σε:
- Αλγαισθητικό πόνο. Είναι αυτός που προέρχεται από βλάβη κάποιου ιστού και οι ουσίες που προκύπτουν από αυτή, ενεργοποιούν τους υποδοχείς του πόνου. Χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες, τον σωματικό και τον σπλαχνικό. Ο σωματικός αφορά οστά, μύες, δέρμα κ.ά. και είναι τις περισσότερες φορές εστιασμένος. Ο σπλαχνικός αφορά τα εσωτερικά όργανα και είναι συνήθως διάχυτος. Πολλές φορές αντανακλάται και σε περιοχές του δέρματος διαφορετικές από την περιοχή του οργάνου που πάσχει.
- Νευροπαθητικό πόνο. Δημιουργείται όταν ο οργανισμός προσπαθεί να αποκαταστήσει μια νευρική βλάβη από κάποιο τραυματισμό. Υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα στην περιφέρεια, αυξημένη είσοδος επώδυνων ερεθισμάτων στο κεντρικό νευρικό σύστημα και ανάπτυξη παθολογικών επώδυνων συμπτωμάτων όπως υπεραλγησία, υπεραισθησία, αλλοδυνία, υπερπάθεια. Με απλά λόγια σημαίνει ότι ο εγκέφαλος πυροδοτεί αισθήματα πόνου εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή υπέρ-αντιδρά στο μέγεθος του πόνου που προέρχεται από ένα μικρής έντασης ερέθισμα. Είναι καυστικός, διαξιφιστικός, συνήθως σταθερός και δύσκολα υφιόμενος. Μπορεί να εκδηλώνεται σαν ηλεκτρικό ρεύμα, βελονιές ή τσιμπήματα, μουδιάσματα ενώ συχνά συνοδεύεται από άγχος, κατάθλιψη, διαταραχές ύπνου, κακή ποιότητα ζωής.
- Ψυχογενή πόνο. Διαφοροποιείται ανάλογα με τους συναισθηματικούς ή στρεσογόνους παράγοντες που υφίσταται ο οργανισμός. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η κεφαλαγία τάσης, η χρόνια οσφυαλγία και το ευερέθιστο έντερο. Γενικά η εντύπωση είναι ότι ο πόνος αυτός δεν είναι πραγματικός. Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή ή/και ψυχολογική υποστήριξη. Εξετάζονται οι διατροφικές συνήθειες του ασθενούς για ορμονικές διαταραχές καθώς και για έλλειψη βιταμινών, μετάλλων, ιχνοστοιχείων γιατί αποτελούν μία από τις αιτίες του πόνου. Η στοχευμένη διόρθωσή τους μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο στην φυσική αντιμετώπιση. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τη διαχείριση του χρόνιου πόνου. Από αυτά προκύπτει ότι η θεραπευτική άσκηση είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισης. Μέσω αυτής μπορεί να επιτευχθεί η βελτίωση των δυνατοτήτων του ασθενούς, η αποκατάσταση της λειτουργικότητάς του ώστε να μπορεί να εκτελεί ευχάριστα τις καθημερινές του δραστηριότητες. Η εκμάθηση νέων κινητικών δεξιοτήτων αποτελεί τροφή για τον εγκέφαλο διότι επανεγκαθιστά λεπτές, αισθητικές και λειτουργικές δεξιότητες, χρησιμοποιώντας διαδρομές οι οποίες είχαν υποβαθμιστεί από τον φόβο και την άγνοια.
